Het was een topdag, afgelopen zaterdag. En dan doel ik niet alleen op het heerlijk weer op deze zaterdagochtend. Of aan de luxe dat ik allebei de kids kon zien spelen. Al eerder dit seizoen moesten ze allebei thuis spelen, maar dat was op precies hetzelfde tijdstip. Ook leuk hoor, dat op en neer geloop. Maar nu speelden ze na elkaar.
En ze wonnen ook nog allebei. Maar ook niet alleen daardoor was het een topdag. Al was het wel leuk natuurlijk.

Toch leuk, een winstpartij
Ik weet het, het gaat niet om winnen. Het gaat om plezier, om lekker voetballen met je teamgenootjes. Maar het is toch leuk om die blije gezichten na afloop te zien. Om te zien hoe het team van mijn dochter Loeka (O10-6) terugkomt van een 0-3 achterstand en uiteindelijk met 5-3 wint. En om de vreugde te zien na afloop. Begrijpelijk, na die vele verliespartijen.

Ik zag mooie aanvallen. Gave doelpunten, bijvoorbeeld van Dani, die wel vaker scoort. Maar dit keer ook goals van spelers die bijna nooit scoren, zoals Sam en Sebas. Ook mooi om te melden de harde afstandsschoten van mijn dochter Loeka, het verdedigingswerk van Anna Suu en Gijsbert en het enthousiaste coachen van Erik en Alberto.

Meer samenspel
Een half uur na het overwinningsfeestje van mijn dochter en haar team was O12-4 aan de beurt. Het team van mijn zoon. Ze speelden tegen PVCV J012-6.  Op 1 oktober speelden ze ook al tegen elkaar. “En toen kregen we voetballes”, aldus de coach van de tegenstander. En dat was nu niet anders.

Meteen viel het op dat deze jongens een meisje een stuk verder zijn dan de spelers van O10.
Ze voetballen duidelijk al wat langer. Dat betekent meer samenspel. Meer gelukte passes. Meer een team. Net zoals het team van mijn dochter een strijdend team. Al keken ze niet tegen een achterstand aan.

Al vrij snel kwam O12-4 op voorsprong, waarna ze de voorsprong rustig uitbouwden. De 4 aanvallers hielden 8 spelers van de tegenpartij bezig. En de achterhoede stond als een burcht. Ze gaven nauwelijks iets weg. Vooral Bora speelde achterin goed. Maar ook mijn zoon Maties was lekker aan het verdedigen. De enige goal die het team tegen kreeg was een prachtig afstandsschot over de keeper.

Maar de goals van onze jongens en meid mochten er ook zijn. Drie keer scoorde Matteo. Een keer Luuk. De goals waren goed uitgespeeld. Na mooie assists. Of een fraaie rebound. En dat allemaal begeleid door de fanatieke coaches Chris en Chris.

Soms wel wat gemist
Het was dus twee keer genieten, deze zaterdag. Bij het team van mijn dochter en van mijn zoon. Al had ik misschien niet alles meegekregen. Om de een of ander reden hebben al die spelers uit O10-6 en O12-4 leuke ouders. Dus is het altijd wel praten en lachen tussendoor. En tja, dan mis je wel eens een mooie pass. Of een goal. Soms van je eigen kind (wat een ouder bij O10 overkwam, wat ook weer lachen was). En ben je niet aan het praten, dan mis je misschien wel iets omdat je net koffie aan het halen bent. Of omdat je net in een zak met stroopwafels aan het graaien bent. Zoals afgelopen zondag, toen een vader van O12-4 die had meegenomen. Nou ja, een vader van een zoon van dat team. Maar alle ouders zijn eigenlijk ook deel van het team.

De combinatie van dit alles
Maar nee, ook niet alleen door de stroopwafels was het een topdag. Maar wel door de combinatie van alles: het heerlijke weer, de twee teams die na elkaar speelden, de overwinningen, de leuke gesprekjes met de ouders, het lachen en het praten. Over 2 weken mogen de teams van mijn dochter en zoon weer allebei thuis. Dan spelen ze wel bijna tegelijkertijd. De een begint om 9.45, de ander om 10 uur. Maar ach, als er ook zo leuk gevoetbald wordt en de ouders er weer zijn, wordt het vast ook weer een erg leuke dag. Ook zonder stroopwafels.